در گذر از کوچه تنهایی ، خاطرات گذشته دوباره زنده شدند.
خاطراتی به رنگ غم ، غصه هایی که رها نمیشوند از من.
نقش برگهای خزان بر روی دلی با حال و هوای دلگیر.
دلتنگ بارانم ، چگونه اشک بریزم ، هیچ اشکی در چشمانم نیست، گویی که اشک چشمانم تمام شده است.

تمام اشکهایم را واسه داشتنش از دست دادن.حالا که دیگر نه اورا دارم و نه اشکی.

مدتهاست تنها هستم و کسی در قلبم نیست ، شاید هم هیچوقت نبوده است.

نه واقعا کسی توی قلبم نبوده .

در جستجوی یک سرپناهم.
تا به امروز سرپناه من همان تنهایی دیروز ، تا به حال ندیده ام یاری بهتر از آن غم بیمار
آیا کسی فهمید که چرا دلگیرم ؟
آیا کسی میداند که اگر اینگونه بمانم میمیرم؟
غم این دل خسته را چه کسی میداند ، درد این دلشکسته را چه کسی میداند.

همه فکر میکنند چون لبخند به لب دارم یعنی هیچ غصه ای ندارم.
آن بی وفا  که میدانست درد مرا ، ولی به دنبال دوای درد خودش میگشت ، او که نمیدانست حال مرا ، نمیدانست سرگذشت سیاه مرا.
در گذر از کوچه تنهایی ، در کوچه ای که نیست حتی یک آشنایی، نشسته ام در گوشه ای و دلم را آرام میکنم.
نشسته ام در انتظار فرادایی روشن...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: